Over wat Hayet en Heleen precies doen
Heleen: “Ik werk op een school met een relatief groot aandeel kinderen met een kwetsbare sociaal-culturele achtergrond. Hun ouders hebben vaak moeite om hun weg te vinden binnen alle instanties. Ik help hen om gebruik te maken van de regelingen waar ze recht op hebben. Geen laptop thuis? Dan doe ik een aanvraag bij het Jeugdeducatiefonds? Een alleenstaande gevluchte moeder die dolgraag voor haar dochter een fiets wil , maar dat niet kan betalen? Ik zoek een potje. Het is dankbaar werk.”
Hayet: “Het allermooiste compliment dat ik ooit gekregen heb is dat een Hollandse vrouw me bij de schouders vastpakte en zei: ‘Fijn dat je me hoop geeft’. Los van het praktische regelwerk is het vaak al voldoende dat je een luisterend biedt. Mensen moeten toch een drempel over als ze een beroep op je willen doen. Er is een gevoel schaamte. Je ziet de opluchting op hun gezicht, als ze hun verhaal bij jou kwijt kunnen.”
Over hoe het zo is gekomen
Heleen: “Ik heb een verleden in sociaalpedagogische hulpverlening. Maar ik was al jaren niet aan het werk, toen de school mij polste als vrijwilliger voor het organiseren van schoolactiviteiten. Vanaf vorig jaar augustus is daar de functie van brugfunctionaris bijgekomen voor acht uur in de week. In het begin moest ik aardig mijn best doen om ouders te laten weten wat ik voor hen kan betekenen. Nog steeds sta ik elke ochtend op het schoolplein en maak ik met ouders een praatje. Ik investeer veel in zichtbaar zijn en dat werpt nu zijn vruchten af. De laatste twee maanden komen er dagelijks ouders bij me.”
Hayet: “Mijn directeur, Lyke Seriese, heeft de brugfunctionaris in deze regio geïntroduceerd. Zij is afkomstig van een school in Amsterdam, waar ze al pionierde met een brugfunctionaris, in navolging van voorbeelden uit België. Hiervoor was ik onderwijsassistent op Het Rinket, maar ik deed al heel veel buiten de klas in de ondersteuning van ouders. Ik heb niet zoveel moeite met het invullen van formulieren en help graag. Toen deze functie beschikbaar kwam, heb ik die kans aangegrepen. Ik doe het nu twee jaar, drie dagen in de week, en heb mijn handen vol.”
Heleen Seubring
Over de samenwerking in de school en met ouders
Heleen: “Ik ontlast leerkrachten, zodat zij zich kunnen richten op het lesgeven. Ik heb een goede relatie met de IB’er. Zodra ik het gevoel krijg dat er meer aan de hand is dan een aanvraag voor iets of de behoefte om even je hart te luchten, dan schakel ik haar in. Andersom doet zij hetzelfde, als ze denkt dat ik in iets kan bemiddelen.”
Hayet: “Collega’s waarderen het dat ik zaken bij ze wegneem. Ik doe officieel geen signaleringen, daar hebben we de aandachtsfunctionaris voor. Maar ik zie natuurlijk wel dingen.”
Heleen: “Je wilt ouders niet afhankelijk van je laten worden. Je moet ze zo ondersteunen dat ze de volgende keer weer wat zelfredzamer zijn.”
Hayet: “Daar ben ik het helemaal mee eens. Een groot risico is dat je alles voor iedereen wil betekenen. Dat is zeker mijn valkuil. Hou je grenzen in de gaten, is mij regelmatig op het hart gedrukt. Op een gegeven moment moeten mensen zelfstandig contacten met instanties aangaan. Je neemt ze mee, doet dingen voor, en dan moeten ze het op eigen kracht gaan doen.”
Over wensen en ambities
Heleen: “Ik denk dat elke school een brugfunctionaris kan gebruiken. Het leven is een stuk ingewikkelder geworden. Er zijn altijd gezinnen die een hulpvraag hebben, waarvoor een brugfunctionaris iets kan betekenen. Tijdens coronatijd heb ik zelf ervaren hoe taai de bureaucratie is.”
Lyke Seriese (directeur Het Rinket) gaat hier dieper op in: “Hayet heeft een Arabische achtergrond en spreekt de taal vloeiend. Maar ik heb op school ook te maken met gezinnen uit Oost-Europa. Een tweede brugfunctionaris die aansluiting weet te vinden bij deze groepen, is geen overbodige luxe. Als je ziet welk beroep er gedaan wordt op Hayet, dan moet de overheid beseffen dat scholen een brugfunctionaris, of zelfs meerdere, echt nodig hebben. “
Hayet HouHoud en Lyke Seriese